（转帖）王崇芳之--- Meditoj ĉe RiveroOriginala prozaĵo:

anniespera

Meditoj ĉe RiveroOriginala prozaĵo:

Meditoj ĉe Rivero


Iun tagon Konfuceo staris ĉe rivero kaj meditis dirante kun emocio profunda:

“La tempo pasas kaj pasas, kiel la akvo en ĉi tiu rivero, kiu senĉese fluas tage kaj nokte!”

Tiuj ĉi vortoj poste fariĝis unu el la plej ofte legataj famaj eldiroj de Konfuceo. Dum miloj da jaroj sennombraj poetoj kaj filozofoj, alvizaĝante riverakvon senĉese fluantan, improvizis multegajn belajn poemojn kaj eldiris sennombrajn saĝajn vortojn. Sed ĉiuj tiuj poemoj kaj saĝaj vortoj ŝajnas palaj kompare kun la supremenciitaj vortoj simplaj kaj senornamaj de Konfuceo. Ĉiaj pensoj kaj sentoj, kiuj estas elvokitaj ĉe la meditoj de homoj apud rivero, estas ampleksitaj kaj ĝeneraligitaj en tiu ĉi mallonga eldiro de Konfuceo!

Vasta estas la maro. Kiam ĝi estas kvieta, ĝi similas la bruston de la tenera patrino; sed kiam ĝi koleras, ĝia furiozo nin teruras. Starante ĉe la maro oni tute ne povas esti tiel inspirita, kiel ĉe rivero, kiu fluadas tage kaj nokte.

Mi naskiĝis en urbo ĉe la suda bordo de la rivero Jangzi. Ekde mia infaneco mi ofte staris ripoze sur la bordo de la rivero kaj rigardadis la bruan forfluadon de la vasta akvomaso de la rivero. Tiam mi ofte pretervole ekmemoris la ĉi-supran eldiron de Konfuceo, kaj mi dronis en  meditoj pri la rivero ĉiam kontinue fluanta orienten ekde la pratempo antaŭ milionoj da jaroj ĝis la praestonteco post milionoj da jaroj. Mi ekvidis blankan velon, kiu alproksimiĝis de fore, pasis preter mi kaj formoviĝis malproksimen ĝis nevidebleco. Ĉu ne tiamaniere forpasis la granda unuigita Qin-imperio kaj la potenca Han-dinastio? Jen bambua folio alflosis kaj subite malaperis, kaj tiumomente mi kvazaŭ ekaŭdis la recitadon de la fama poemo “Meditoj pri la Antikveco sur la Ruĝa Klifo” verkita de Su Dongpo per kantanta tono, poemo, kiu estas unu el la plej belaj versaĵoj de ĉiuj tempoj:
“Fluadas orienten la river’ senfina,
Kies potencaj ondoj jam forportis
Ĉiujn heroojn bravajn de l’ pasintaj jaroj
… ”
Ankaŭ miaj pensoj, same kiel tiuj de la poeto, flugis al la antikveco, sed, ho ve, kie do nun estas la generalo Zhou Yu, kiu, kun pluma ventumilo en la mano kaj silka kaptuko sur la kapo, estis siatempe tiel majesta kaj impona? Nun restas nenio alia krom la akvo ĉiam fluanta orienten de tiu ĉi larĝa kaj milda rivero! Ĉiaj herooj kaj bravuloj ja povas malaperi en efemera momento el la senfina fluo de la historio. Starante ĉe tiu ĉi rivero mi ekkomprenis la veran signifon de la vorto “eterneco”.

Kaj tamen! Ĉu ĉio en la mondo ne konstante ŝanĝiĝadas, same kiel ĉi riverakvo senĉese fluanta? La akvo ĵus antaŭ unu sekundo ne plu estas la akvo post unu sekundo. Ĝi jam forfluis kaj neniam fluos returne. Heraklito, fama helena filozofo, iam asertis dirante, ke “vi ne povas dufoje meti la piedon en la saman riveron”, ĉar la akvo de rivero ĉiam fluante ŝanĝiĝas. Tio estas ververa maksimo, kiu signifas, kiel iu filozofo iam diris, ke la estanta mi ja ne estas la estinta mi, ĉar la nuna mi ne estas plu la mia memo ĝuste antaŭ unu minuto. La jaroj forpasas, same kiel forfluas la riverakvo! S-ro Zhu Ziqing, fama ĉina verkisto, demandis en sia lirika prozo: “Tagoj pasas, tagoj venas, inter la tempo pasinta kaj la tempo venonta, kiel haste do pasas miaj tagoj?” Li mem respondis jene:

“Kiam mi lavas al mi la manojn, la tempo pasas preter la lavpelvo; kiam mi manĝas, la tempo pasas preter la manĝovazo; kaj kiam mi silentas, la tempo pasas preter miaj okuloj fermitaj. Mi jam eksentas ĝian hastan pason, kaj kiam mi etendas mian manon por ĝin haltigi, ĝi forkuras ankaŭ preter la mano etendita. Vespere, kiam mi kuŝas en la lito, ĝi facilmove foriras for de mia korpo kaj forflugas de miaj piedoj; kaj kiam mi suspiras kaŝante al mi la vizaĝon per la manoj, ankaŭ pasas la tago nove venanta kun miaj suspiroj.”

Ho, ĝuste tiamaniere forfluas senĉese ĉiu tago, ĉiu horo, ĉiu minuto kaj ĉiu sekundo el mia vivo! Kiom da tagoj do havas nia tuta vivo? Se mi povos vivi ĝis la aĝo de okdek jaroj, mi havos entute nur malpli ol tridek mil tagojn! Kiel do ni povus vane lasi niajn tiel malmultajn tagojn faladi nerimarkate en la fluon de la tempo? Kiel do ni povus volonte pasi for de tiu ĉi mondo pro kaj por nenio lasante neniajn postesignojn? Nu, ŝatu do la tempon paseman, ŝatu la tempon valoran, amiko, ĉar ĝi pasas en palpebruma daŭro kaj ne plu apartenos al vi!

Kara amiko, kiam vi legas tiun ĉi poeziecan frazon de Konfuceo, kiu estas facile komprenebla kaj tamen plena de profunda filozofio, kiel do vi povas ne lasi vin profunde emocii de la sentoj entenataj en ĝi kaj plene konvinki de ĝia filozofia signifo?

(verkita de Wang Chongfang)

anniespera

（参考译文）
江畔沉思

王崇芳

《论语》《子罕》篇第十七章“子在川上曰：‘逝者如斯夫！不舍昼夜。’”是历来最广为传诵的中国名句之一。人们面对江河所产生的种种感情和所作的种种思考，都尽被孔子的这句简短的话所包容，所道破。
一天，孔子站在一条河边，一面沉思，一面感叹：“不断流逝的时光就像这河水一样啊！日日夜夜不停地流去。”数千年来，多少诗人和哲学家面对不断流淌的江河，吟出了多少优美豪放的诗篇，说出了多少睿智的名言。所有这些诗篇和名言，和孔子的这句平白的话相比，都显得苍白无力。
大海是宽广的。它平静的时候，如慈母的胸怀；它一旦发怒，却令人惊心动魄。面对大海，人们是感受不到江河日夜流淌给人的那种启迪。
我生长在长江南岸的一座城市。从少年时代起我就常站在长江岸边，看那泱泱的江水在波涛声中无限流去的情景。在那一时刻，我常常会联想起“逝者如斯夫！”这句夫子的话，想着那从亿万年之前，直到亿万年之后，源源不绝地，永远滚滚东去的江水。我看见了白帆从远处移近，从眼前驶过，走远了，望不见了。那一统的秦帝国，那强大的汉王朝，不也是这样流过去的吗？啊，一片竹叶漂过来了，倏忽一闪，早已消失。这时我又仿佛听到了苏子的千古绝唱《赤壁怀古》：“大江东去，浪淘尽，千古风流人物……”我也和他一样，遥想着当年的周公谨，雄姿英发，羽扇纶巾，而今何在？“滚滚长江东逝水，浪花淘尽英雄”，溶溶不尽流淌着的，唯有这大江的水！任何英雄豪杰，任何显赫一时的人物，在历史的长河中都在一瞬间逝去。站在这大江之畔，我感悟到了“永远”这两个字的真谛。
然而，世间的一切，也正和不断流淌着的江河的水一样，无时无刻不在瞬息变化。一秒钟以前流过的水不再是一秒钟之后的水了。它流过去了，永远不再流回来了。“江水东流去不回”，逝去的时间永远不会回来，历史也永远不会倒回。古希腊哲学家赫拉克利特曾经断言：“人不能两次渡过同一条河流”，因为河里的水在不断流动变换。这是至理名言。所谓“今我非故我”，说的也是这个道理：现在的我已经不是一分钟以前的我了。年华像流水一样，都过去了。朱自清先生曾在他的著名文章《匆匆》中这样问道：“去的去了，来的来着，在去的和来的之间，日子是怎样的匆匆呢？”朱先生是这样回答的：“当我洗手时，日子从水盆边逝去；当我吃饭时，日子从我碗边逝去；当我沉默时，日子又从我闭着的眼睛旁逝去，我感到它们去得匆匆了。当我伸出手来拉它们时，它们又从伸着的手旁逝去。晚上，当我躺在床上，它们敏捷地从我身上走过，从我脚上飞去。当我双手捂着脸叹息时，新来的日子又在我叹息中逝去了。”我们的每一天，每一小时，每一分钟，每一秒钟，都在这样不断地流逝着。我们一生中有多少一天？如果我能活到八十岁，那也只有不足三万天！在永恒的大自然中，人的生命是瞬息即逝的。我们能让我们有限的日子无声无影地落在时间的流里逝去吗？我们能甘心情愿不留任何痕迹地白白来到这个世界一趟吗？珍惜这易逝的时光吧，珍惜这宝贵的光阴吧，因为它转瞬间就不再属于你了！
朋友，当你读着孔子的这句既平白易懂、又饱含哲理的诗一样的语句时，你怎能不为他这句话中所包含的感情和哲理所折服？


转自http://www.elerno.cn/bbs/dispbbs ... 645&page=15