Penso pri morto

negxmonto

Homo havas naskiĝi kaj certe mortos. Tio estas nepra leĝo, neniu povas eviti tion. Verdire, kiam mi ne pripensas pri la morto, mi do revas multe al la ekstara mondo.
   Hodiaŭ posttagmeze post la lernado, mi sentas min iom malkomforta. Do mi iras al strato por aĉeti kuracaĵon, kaj laŭvole aĉetas lavpulvoron, kaj vivnecesaĵojn. Sed hieraŭ mi aŭdis muzikan kompannaĵon pri morto. Ĉu mortis homon en la ĉirkaŭaĵo? Do kiam mi iras je la vojkurbo. Mi vidas multajn homojn arigi antaŭ iu pordo, kaj grandan florkronon... Vere montis mlajunulo en ĉi tie. Kiam mi preter pasas lian ĉerkon. Mia koro subite ĉesas. Oh pruviĝas, ke homa vivo estas tiel mallonga. Mi vidas lian foton. Oh mi konas lin, kiu iam iris sur strato antaŭ kelkaj tagoj. Sed nun li jam forpasis. Estas bedidaŭinde, ke li mortis. Mi aŭdis de iuj homoj en monaĥejo, ke liaj gefiloj ne montras filan sindonemon al li,kiam li vivas , subite mi rememoras la paroladon de onklino Yang hieraŭ.
     Hieraŭ vespere ŝi vokis min por helpi ŝin pri la kuracaĵo. Do ni sidis sur ŝia lito kaj bablis multe. Ŝi diris al mi, ke ŝi havas kvin infanojn. Sed nun neniu povas vivteni ŝin. Mi demandis, kial vi naskis tiom da infanoj? Ĉu vi ne timis dolori?" "Mi ne havas metodon por eviti naski tiam." Ŝi respondis. Mi scivole demandis:"Kiel vi naskis viajn infanojn? Ĉu multaj homoj ĉirkaŭas vin por tio, kiam vi naskis?" "Ne. En la unua kaj la dua fojoj mia bopartino sidis antaŭ min. La lastaj mi mem naskis." Ŝi diris trankvile. "Oh ne, mi ne kredis." Mi preskaŭ kriis:"Ĉar virino naskis infanon tiel dolore kiel mortigi porkon, kaj mi vidis tion ĉe la filmo pri duona ĉielo." "Jes, vere. Ĉar mi ofte naskis infanojn tiam, kiam oni dormis profunde. Do mi nur per mi mem naskis ĝin. Kaj metis ĝin en la preta ujo. Kaj metis ĝin sur la lito. Mi do kuŝas senmore, ĉar tiam mi ankaŭ ne havis fortan. Poste mia bopatrino povis helpi min. Sed ĉikraŭ post dek kelkaj tagoj, mi devas labori kiel ordinaraj homoj pro la malriĉo. Estas feliĉe, ke mi estas natura akuŝo, ne estas malfaĉela akuĉo. Poste la infanoj plenkreskis. Mi estis tiel malriĉa, ke mi povis satigi ilin. Do mi iris al malproksimo por manĝaĵo. Tiel ili vivas ĝis nun. Sed ili diris, ke mi ne donas al ili multaj havaĵoj. Mi pensis, ve! Tiam ili ĉiuj ne mortis pro la malsato, ili estas nur feliĉaj. Mi ankoraŭ ne havas povon por doni havaĵo al ili. Nun ili ankaŭ ne vivtenas min." Se mi sciis tion mi antaŭ longe fariĝus monaĥino. Eĉ antaŭ ol la edziniĝo." Ŝi diris.
    Mi senvorte pensis, oh homvivo tiel suferas. La virino eĉ pli ol suferas viro. Mi devas diligente kaj rapide iri al vojo de la liberiĝo...

negxmonto

Homo havas naskiĝi kaj certe mortos. Tio estas nepra leĝo, neniu povas eviti tion. Verdire, kiam mi ne pripensas pri la morto, mi do revas multe al la ekstera mondo.
   Hodiaŭ posttagmeze post la lernado, mi sentas min iom malkomforta. Do mi iras al strato por aĉeti kuracaĵon, kaj laŭvole aĉetas lavpulvoron, kaj vivnecesaĵojn. Sed hieraŭ mi aŭdis muzikan kompannaĵon pri morto. Ĉu mortis homon en la ĉirkaŭaĵo? Do kiam mi iras je la vojkurbo. Mi vidas multajn homojn arigi antaŭ iu pordo, kaj grandan florkronon... Vere montis mlajunulo en ĉi tie. Kiam mi preter pasas lian ĉerkon. Mia koro subite ĉesas. Oh pruviĝas, ke homa vivo estas tiel mallonga. Mi vidas lian foton. Oh mi konas lin, kiu iam iris sur strato antaŭ kelkaj tagoj. Sed nun li jam forpasis. Estas bedidaŭinde, ke li mortis. Mi aŭdis de iuj homoj en monaĥejo, ke liaj gefiloj ne montras filan sindonemon al li,kiam li vivas , subite mi rememoras la paroladon de onklino Yang hieraŭ.
     Hieraŭ vespere ŝi vokis min por helpi ŝin por ŝimiri         la kuracaĵo. Do ni sidis sur ŝia lito kaj bablis multe. Ŝi diris al mi, ke ŝi havas kvin infanojn. Sed nun neniu povas vivteni ŝin. Mi demandis, kial vi naskis tiom da infanoj? Ĉu vi ne timis dolori?" "Mi ne havas metodon por eviti naski tiam." Ŝi respondis. Mi scivole demandis:"Kiel vi naskis viajn infanojn? Ĉu multaj homoj ĉirkaŭas vin por tio, kiam vi naskis?" "Ne. En la unua kaj la dua fojoj mia bopartino sidis antaŭ min. La lastaj mi mem naskis." Ŝi diris trankvile. "Oh ne, mi ne kredis." Mi preskaŭ kriis:"Ĉar virino naskis infanon tiel dolore kiel mortigi porkon, kaj mi vidis tion ĉe la filmo pri duona ĉielo." "Jes, vere. Ĉar mi ofte naskis infanojn tiam, kiam oni dormis profunde. Do mi nur per mi mem naskis ĝin. Kaj metis ĝin en la preta ujo. Kaj metis ĝin sur la lito. Mi do kuŝas senmore, ĉar tiam mi ankaŭ ne havis fortan. Poste mia bopatrino povis helpi min. Sed ĉikraŭ post dek kelkaj tagoj, mi devas labori kiel ordinaraj homoj pro la malriĉo. Estas feliĉe, ke mi estas natura akuŝo, ne estas malfaĉela akuĉo. Poste la infanoj plenkreskis. Mi estis tiel malriĉa, ke mi povis satigi ilin. Do mi iris al malproksimo por peti manĝaĵon. Tiel ili vivas ĝis nun. Sed ili diris, ke mi ne donas al ili multajn havaĵojn. Mi pensis, ve! Tiam ili ĉiuj ne mortis pro la malsato, ili estas nur feliĉaj. Mi ankoraŭ ne havas povon por doni havaĵon al ili. Nun ili ankaŭ ne vivtenas min." Se mi sciis tion mi antaŭ longe fariĝus monaĥino. Eĉ antaŭ ol la edziniĝo." Ŝi diris.
    Mi senvorte pensis, oh homvivo tiel suferas. La virino eĉ pli ol suferas viro. Mi devas diligente kaj rapide iri al vojo de la liberiĝo...