《山村》三语种对照--1.4

anniespera

Ĉiuj pordoj malfermiĝis al la placo,kiu estis malmola kaj ebena,kiel moderna tenisejo.Tie ni kutimis draŝi nian grenon kaj rizon somere,kunveni por babili malfruposttagmeze,sidi por aŭskulti nian vilaĝan rakontiston vespere,kaj gapi sencele al la steloj kaj Arĝenta Rivero en someromezaj noktoj.Dekstre sur la placo,kie ĝi malvastiĝis,staris la sola konstruaĵo iom impona,la templo de niaj prauloj.Tegoloj ĝiaj estis glaceaj kaj verdaj,kaj ofte blindumis niajn okulojn.Helegaj estis iliaj rebriloj en la sunlumo.Oni diris,ke la rebriloj kondukas ĝis la Ĉielo kaj kiel ŝoseo ebligas al niaj prauloj reveni al ni dum festivaloj kaj por ricevi niajn oferaĵojn kaj omaĝon.Maldekstre de la vilaĝo,preskaŭ en la arbaro apud la vojeto,loĝis en ŝtona kiosko nia Terodio kaj lia grasa,pliaĝiĝinta edzino.Li estis mandareno milda.Li sidadis la tutan tempon,kun la pintiĝintaj fingroj de siaj molaj manoj ripozantaj sur liaj genuoj;apudis lin la edzino sammaniere,kun patrineca rideto sur la vizaĝo.

anniespera

所有的大门都开向村前的那块空地。这块空地很平，很结实，很象近代的一个网球场。夏天人们在这里打谷、脱粒，黄昏时候人们聚在这里聊天，晚间大家则坐在这里听我们村里的说书人讲故事，或者在仲夏夜漫无目的地凝望天上的星星和银河。这块空地右边的面积比较窄，那里有一幢唯一可以称得上有一点气魄的建筑物是祠堂。它屋顶的瓦，上过绿色的釉，向着它们望去，你会感到你的眼睛发花。它们反射着太阳光倒是显得非常生动活泼。据说这反光可以直接通到天上，因而就起着一种联系人间和天上的作用，我们的祖先也可以通过它在节日降临凡界，来接受我们的祭礼。 在村子的右边，几乎是隐在大路旁的树林里，住着我们的土地爷。他的屋子是一个是砌的小亭子，他那位心宽体胖的老伴也和他住在一起。他是一位温和的长者。他一天到晚坐在亭子里，他那柔嫩双手上的尖尖指头，搭在他的膝上，一动也不动。他的老伴也以同样的姿式坐在他旁边，脸上总是堆着慈祥的微笑。   

anniespera

All the doors opened on to the space,which was flat,hard and even,like a modern tennis court.There we would thresh and husk our our grain and rice in the summer,gather to chat in the late afternoon,sit to listen to our vllage story-teller in the evenings,and stare at the stars and milky way aimlessly on mid-summer nights.To the right of the space,where it narrowed,stood the only bulding of any magnificence,our ancestral temple.Its tiles were glassy and green,and would often dazzle our eyes.Their reflections in the sun were very vivid.It was said that the reflections led up to the Heavens and served as a highway for our ancestors to come back to us at festivals and to receive our offerings and homage.To the left of the village,almost inside the forest by the highway,lived our God of Earth and his plump,erderly wife,in a stone pavilion.He was a gentle mandarin.He sat all the time with the tapering fingers of his soft hands resting on his knees,his wife beside him in the same fashion,with a motherly smile on her face.