Blindulo kaj Hundo

Miaohui

Blindulo kaj Hundo

Esperantigis Arris   Poluris Miaohui, Petro

　　Iutage kiam blindulo trairis straton kun sia gvida hundo, granda kamiono rekte kuris al ili pro perdo de kontrolo. La blindulo tuj mortis trafite, kaj lia hundo ankaŭ mizere perdis la vivon sub la rado kiam ĝi provis protekti sian mastron.

　　La blindulo kaj hundo kune venis al la pordo de paradizo.

　　Anĝelo haltigis ilin kaj intence kaŭzis al ili malfacilaĵon: “Pardonon, nun restas nur unu loko en paradizo, unu el vi ambaŭ devas iri al infero.”

　　Aŭdinte tion la mastro tuj demandis: “Mia hundo ne scias, kia estas paradizo kaj kia estas infero, ĉu mi rajtas decidi, kiu iros al la paradizo?”

　　La anĝelo ĵetis malestiman rigardon al la mastro kaj kunŝovis siajn brovojn. Li diris post momento: “Pardonon, sinjoro, ĉiu animo estas egala, vi devas konkursi por decidi, kiu rajtos iri al la paradizo.”

　　La mastro malespere demandis: “Ve! kiel konkursi?”

　　La anĝelo respondis: “Tio estas tre facila, nome kurkonkurso. Kuru de ĉi tie ĝis la pordo de la paradizo. Kiu unue atingos la cellokon, tiu povos iri al la paradizo. Sed, ne maltrankviliĝu! Ĉar vi jam mortis, kaj vi ne plu estas blindulo. La rapideco de la animo estas senrilata kun la karna korpo, kaj estaĵo kun plisimpla animo kaj plibona koro certe kuras pli rapide.”

　　Pensinte pri tio, la mastro konsentis.

　　Tuj kiam ili estis pretaj, la anĝelo ordonis, ke ili ekkuru. Li opiniis, ke la mastro certe klopodos kuri antaŭen per sia tuta forto por iri en la paradizon. Sed fakte la mastro antaŭen iris trankvile kaj malrapide. Estis pli mirinde, ke la hundo ankaŭ ne hastis. Ĝi malrapide sekvis lin apude laŭ la rapideco de la mastro, kaj eĉ ne volis forlasi lin je unu paŝo. La anĝelo tuj komprenis: "Fakte, ekde antaŭ multaj jaroj la hundo jam alkutimiĝis pri la agado kune kun la mastro, kaj protektis lin de antaŭe. Ĝuste pro tio la abomeninda mastro sin tenas tiel aplomba. Li sukcesos nur se li ordonos la hundon halti antaŭ la pordo de la paradizo."

　　Rigardante tiun fidelan hundon, la anĝelo malĝojis kaj laŭte kriis: “Vi jam dediĉis vian tutan vivon, kaj nun via mastro ne plu estas blindulo, do vi ne bezonas gvidi la vojon por li. Kuregu en la paradizon!"

　　Sed, ŝajne neniu el ili ambaŭ aŭdis la krion de la anĝelo, kaj ili ankoraŭ malrapide paŝis antaŭen kvazaŭ promenantaj sur la strato.

　　Vere, kiam ili estis antaŭ la paradizo je kelkpaŝoj, la mastro faris ordonon, kaj la hundo obeeme sidiĝis. La anĝelo malestime fiksrigardis la mastron.

　　Tiam la mastro ridis. Li sin turnis kaj diris al la anĝelo: “Mi finfine sendis mian hundon al la paradizo. Mi ege maltrankviliĝas, ke efektive ĝi tute ne volas iri al la paradizo sole, sed preferas resti kune kun mi. Do mi intence faris decidon anstataŭ ĝi. Bonvolu bone prizorgi ĝin.”

　　La anĝelo stuporis.

　　La mastro ameme rigardis sian hundon kaj daŭrigis: “Estas bonege uzi la metodon de konkurso por decidi tion! Mi nur ordonos ĝin antaŭeniri kelkajn paŝojn, tiel ĝi atingos la paradizon. Ĝi akompanis min dum tiom da jaroj, nur nun mi povas propraokule vidi ĝin unuafoje, do mi intence malrapidigis mian paŝon por rigardi ĝin pli longe. Se mi povus, mi vere dezirus daŭre rigardi ĝin piedirante eterne. Sed la paradizo jam estas antaŭ ni, kaj tio estas la celloko, kien ĝi devas iri. Bonvolu prizorgi ĝin sufiĉe bone.”

　　Dirinte, la mastro faris ordonon de antaŭeniro. Apenaŭ la hundo atingis la pordon de la paradizo, la mastro falis al la infero kiel plumo. Vidinte tion, lia hundo haste sin turnis kaj tuj postkuris lin freneze. La anĝelo plena de bedaŭro senprokraste etendis siajn flugilojn por atingi la hundon. Sed la hundo havas plej kristalan kaj bonkoran animon en la mondo, do ĝi kuris pli rapide ol ĉiuj anĝeloj en la paradizo.

　　Fine la hundo denove restis kune kun sia mastro, kaj eĉ en infero la hundo ĉiam akompanas sian mastron.

　　La anĝelo staris tie dum longa tempo kaj murmuris al si mem: “Mi eraris! Mi eraris ekde la komenco! Ĉi tiuj du animoj estas el unuo, ili ne povas disiĝi…”

　　En fino de la rakonto, mi volas diri:

　　La vero estas unika en la mondo, sed diversaj homoj ĉiam havas diversajn vidpunktojn pri ĝi. Kial? La kaŭzo estas tre simpla. Ĉar anstataŭ fari juĝon laŭ la ĝusta vidpunkto, oni kutime tion faras laŭ siaj propraj sperto kaj antaŭjuĝo. La rezulto bone montras, ke ni nur vidas la ŝajnon.

　　肓人与狗

　　一天,一个盲人带着他的导盲犬过街时,一辆大卡车失去控制,直冲过来,盲人当场被撞死,他的导盲犬为了守卫主人,也一起惨死在车轮底下。

　　主人和狗一起到了天堂门前。

　　一个天使拦住他俩,为难地说:“对不起,现在天堂只剩下一个名额,你们两个中必须有一个去地狱。”

　　主人一听,连忙问:“我的狗又不知道什么是天堂,什么是地狱,能不能让我来决定谁去天堂呢？”

　　天使鄙视地看了这个主人一样,皱起了眉头,她想了想,说:“很抱歉,先生,每一个灵魂都是平等的,你们要通过比赛决定由谁上天堂。”

　　主人失望地问:“哦,什么比赛呢？”

　　天使说:“这个比赛很简单,就是赛跑,从这里跑到天堂的大门,谁先到达目的地,谁就可以上天堂。不过,你也别担心,因为你已经死了,所以不再是瞎子,而且灵魂的速度跟肉体无关,越单纯善良的人速度越快。”

　　主人想了想,同意了。

　　天使让主人和狗准备好,就宣布赛跑开始。她满心以为主人为了进天堂,会拼命往前奔,谁知道主人一点也不忙,慢吞吞地往前走着。更令天使吃惊的是,那条导盲犬也没有奔跑,它配合着主人的步调在旁边慢慢跟着,一步都不肯离开主人。天使恍然大悟:原来,多年来这条导盲犬已经养成了习惯,永远跟着主人行动,在主人的前方守护着他。可恶的主人,正是利用了这一点,才胸有成竹,稳操胜券,他只要在天堂门口叫他的狗停下就可以了。

　　天使看着这条忠心耿耿的狗,心里很难过,她大声对狗说:“你已经为主人献出了生命,现在,你这个主人不再是瞎子,你也不用领着他走路了,你快跑进天堂吧!”

　　可是,无论是主人还是他的狗,都像是没有听到天使的话一样,仍然慢吞吞地地往前走,好像在街上散步似的。

　　果然,离终点还有几步的时候,主人发出一声口令,狗听话地坐下了,天使用鄙视的眼神看着主人。

　　这时,主人笑了,他扭过头对天使说:“我终于把我的狗送到天堂了,我最担心的就是它根本不想上天堂,只想跟我在一起……所以我才想帮它决定,请你照顾好它。”

　　天使愣住了。

　　主人留恋地看着自己的狗,又说:“能够用比赛的方式决定真是太好了,只要我再让它往前走几步,它就可以上天堂了。不过它陪伴了我那么多年,这是我第一次可以用自己的眼睛看着它,所以我忍不住想要慢慢地走,多看它一会儿。如果可以的话,我真希望永远看着它走下去。不过天堂到了,那才是它该去的地方,请你照顾好它。”

　　说完这些话,主人向狗发出了前进的命令,就在狗到达终点的一刹那,主人像一片羽毛似的落向了地狱的方向。他的狗见了,急忙掉转头,追着主人狂奔。满心懊悔的天使张开翅膀追过去,想要抓住导盲犬,不过那是世界上最纯洁善良的灵魂,速度远比天堂所有的天使都快。

　　所以导盲犬又跟主人在一起了,即使是在地狱,导盲犬也永远守护着它的主人。

　　天使久久地站在那里,喃喃说道:“我一开始就错了,这两个灵魂是一体的,他们不能分开……” 　　 　　最后，我要说：这个世界上,真相只有一个,可是在不同人眼中,却会看出不同的是非曲直。这是为什么呢？其实,道理很简单,因为每个人看待事物,都不可能站在绝对客观公正的立场上,而是或多或少地戴上有色眼镜,用自己的经验、好恶和道德标准来进行评判,结果就是——我们看到了假象。