3-6. La rakonto de kvin cent monaĥoj

Miaohui

　　Armiloj por venki morton

　　3-6. La rakonto de kvin cent monaĥoj

　　Prenante la korpon kiel urnon;

　　Firmigante la menson kiel fortikan urbon;

　　Batalu kontraŭ Marao per spado de saĝo;

　　Dume gardu la korpon kontraŭ kroĉiĝo.

　　Dum sia restado en la Ĝetavana Monaĥejo, la Budho parolis tiun ĉi verson rilate al kvin cent monaĥoj.

　　Lerninte la meditan metodon de la Budho, kvincent monaĥoj el Sravastio faris longan vojaĝon de kvincent kilometroj al larĝa arbaro taŭga por meditado. En la arbaro loĝis la spiritoj gardantaj la arbaron. Ili pensis, ke ne estas dece por ili loĝi kun siaj familioj se la monaĥoj restos en la arbaro. Do ili subiris de la arboj, opiniante, ke la monaĥoj restos tie nur dum la nokto. Sed la monaĥoj daŭre restis tie ĝis la fino de du semajnoj. La spiritoj pensis, ke la monaĥoj eble restos tie ĝis la fino de la pluvasezona retiriĝo. Tiel, ili kaj iliaj familanoj devus loĝi sur la tero por longa tempo. Do ili decidis fortimigi la monaĥojn per demonaj bruoj kaj timigaj vidaĵoj. Ili sin montris kun korpoj senkapaj, kaj kapoj senkorpaj. La monaĥoj maltrankviliĝis, tuj forlasis la arbaron kaj revenis al la Budho. Ili rakontis ĉion pri la okazaĵo al la Budho. Aŭdinte ilian rakonton, la Budho diris al ili, ke tio okazis ĉar ili antaŭe iris sen protekto, kaj ili devis reveni por sin armi per konvena protektado. Dirinte, la Budho detale instruis al ili la protektan kurson “Amsutro (Metasuta)” kun la sekva stanco kiel la komenco:

　　Tiu, kiu lertas akiri bonaĵon kaj utilaĵon,

　　Kaj aspiras al atingo de perfekta paco, devas tiel agi:

　　Li devas esti kompetenta, honesta, justa, obeema, ĝentila kaj libera de fiero.”

　　Li instruis, ke la monaĥoj recitu la sutron ekde kiam li iros al la ĉirkaŭo de la arbaro kaj en la monaĥejon. La monaĥoj revenis al la arbaro kaj agis laŭ la instruo de la Budho.

　　La spiritaj gardistoj de la arbaro ricevis la bonkorecon de la monaĥoj kaj reciprokis ili per bonvenigo, ne plu volis ĝeni ilin kaj forlasis ilin paceme sen demonaj bruoj kaj timigaj vidaĵoj. La monaĥoj meditis pri la korpo kaj komprenis ĝian naturon fragilan kaj efemeran. En la Ĝetavana Monaĥejo la Budho sciis pri la progreso de la monaĥoj per sia supernatura povo kaj elradiis sian figuron al ili, por ke ili vidu lian ĉeeston. Li diris al ili: “Monaĥoj, kiel vi jam scias, la korpo fakte estas efemera kaj fragila kiel argila urno.”

　　Estas realisme pensi la korpon fragila, rompiĝema, detruiĝema, kaj facile frakasebla. Fakte ni devas konsideri ĝin kiel argilan vazon. Ni devas pensi la menson kiel urbon. Ni devas esti eterne atentemaj por protekti la urbon. Ni devas batali kontraŭ malbonan forton per armilo de saĝo. Post la batalo, ni tuj akiros venkon, vivos sen kroĉiĝo al la mortema memo.