|
买“小炒 ”的姑娘 Knabino Aĉetadanta Rostitaĵon
Knabino Aĉetadanta Rostitaĵon
Wang Qing
Strange, kial tiu ĉi frandema knabino ne plu aĉetas rostitaĵon en la lastaj tagoj? Sidante en angulo, mi manĝis kaj rigardis ŝin enviciĝi por aĉeti terpomaĵon.
Antaŭ duonmonato mi vidis ŝin unufoje ĉe la giĉeto por rostitaĵo. Tiu tagmeze mi iris aĉeti rostitaĵon kaj renkontis ŝin tie. Ni ambaŭ samtempe ŝovis niajn mangaĵskatolojn tra la giĉeto, sed tie restis nur lasta porcio de la rostitaĵo. Vidante tiun bildon, ŝi hasteme ekkriis, "Al mi, al mi!" Pro tio, la vendisto donis la krommanĝaĵon al ŝi. Rigardante, ke ŝi forkuras saltetante kun la bonodora manĝaĵo en la mano, mi pretervole grumblis, "Frandemulino!"
Dum pli ol dek tagoj ĉiufoje kiam mi aĉetis rostitaĵon, ŝi ĉiam ankaŭ aĉetis. Mia antaŭjuĝo pli kaj pli profundiĝis. "Ŝi estas vere frandema."
"Hm! en la antaŭa duonmonato vi nur manĝadis rostitaĵon, sed nun pro 'ekonomia krizo' vi ekmanĝas terpomaĵon. Vi ja vere estas ne perspektivhava. "Mi transigis mian rigardon al la plafono kaj ekpensis iom ĝoje.
Pro tio ke mi ne havos lecionon ĉi-posttagmeze, mi, amatora ĵurnalisto, akcpeptis taskon: Intervjui knabinon nomiĝantan Guan Xian. Iu letero por ŝin laŭdi tiel legiĝis: "Mi alvenis el kamparo, estas la malplej aĝa en la klaso. Antaŭ duonmonato mi enhospitaliĝis en la lernejo pro malsano. Guan Xian, la tri-bona studentino en nia klaso, min prizorgis, konsolis kaj lernigis kiel pliaĝa fratino.Kaj krom tio, ŝi klopodis plibonigi mian manĝaĵon por doni al mi pli da nutraĵo. . ."
Kun granda estimo mi iris al la loĝdomo de Guan Xian. Permesite, mi enĉambriĝis. "ardonu, kiu nomiĝas Guan Xian?" "Mi," iu studentino demetis sian libron kaj ekstariĝis.
Ha! Ĉu ŝi ne estas la knabino, kiu aĉetadis rostitaĵon? Mi surprizite rigidiĝis. Subite mi ekkonsciis, ke mi miskomprenis ŝin. . .
买“小炒 ”的姑娘
王庆
奇怪,这个馋嘴姑娘怎么好几天没买“小妙”啦?我坐在一个角落里,一边吃着饭,一边注视着她排进买土豆的队里。
半个月前,我在卖“小炒”的窗口前第一次见到她。那天下午,我去买 “小炒”,正好和她碰到一块。我俩同时递进饭盒,可菜只剩下最后一份了。风此情景,她急忙嚷道:“绐我,绐我! ”于是师傅把菜绐了她。望着她端着香喷喷的“小炒”,颠颠地跑了,我不禁嘟嚷了一句:“馋 丫头. . . . . . ”
过后十几天里,我发现每次买“小炒”,她都要一份,我的成见越来越深了,她确实馋。
“哼,前半个月光吃“小炒”,现在经济危机了吧,吃起土豆来了,没出息。“我把目光移向天花板,有点幸灾乐祸的想。
下午没课,我这个 “业余记者”接受了一个任务:去采访一个叫关欣的女生。一份关于她的表扬信这样写道:“我是从农村来的,在班里年纪最小,半个月前,我患病住 进了校医院。我 班的三好学生关欣,象大姐姐一样关心我,安慰我,绐我补课,并想方设法为我改善伙食,加强营养. . . . . . ”
我怀着钦佩的来到关欣的宿舍。得到允许后,我走了进去:“请问哪位是关欣同学?”“我就是。”一个女生放下手中的书,站了起来。
呀! 这不是那个买“小炒”的女生吗?:我一下子楞在那里,一瞬间,我悟到:我把她错怪了. . . . . .
原文选自定襄文联
《一生聪明一次》 |
|